"cemil, hastanede üç buçuk ay kaldı, kimseyle tek kelime konuşmadı ve kimseye soru sormadı. babası başta olmak üzere eş-dost, 'cemil'in eski huyudur' diye değerlendirdiler meseleyi ve acısına verdiler, ziyaretleri sırasında getirdikleri çiçek sayısı başlangıçta mühim bir yer işgal ediyorduysa da giderek, hem kendileri hem de çiçekleri seyrekleşti. kimseye sezdirmeden annesiyle konuştuğu bir akşamüstü 'hayat'ın ne olduğunu merak etti ve yatağından kalkarak pencereye yürüdü. dışarıya baktı, pek bir şey anlamadı. aynı işi, üç gün üst üste tekrarladı. durum değişmedi. kaygıları çoğalıyordu. bir gün doktora, 'ben yaşıyor muyum?' diye sordu. doktorun, 'maşallah, turp gibisiniz, cemil bey' cevabını duyunca yine sustu. insanla turp arasında münasebet tesis etmeye çalıştıysa da muvaffak olamadı. sessiz düşündüğü için kimse durumu fark etmiyordu. (...) hacı hafız'ın oğlu cemil'i bırakmadı. aldı götürdü. birkaç gün kendi evinde misafir ettikten sonra, eşin dostun hatırına binaen bulduğu ahşap köşkün, nasılsa ayakta kalabilmiş bir odasına yerleştirdi. cemil'in, nesteren hanım'la baş başa olduğu bir akşam, elinde bir udla çıkageldi. 'baban bıraktı bunu sana' dedi, 'cemil'i bulursanız ona verin' demişti. sustu, derin bir nefes aldı, üç gün sonra da öldü zaten...' cemil ud'u aldı. bağrına bastı ve hemen koltuğa çökerek dokundu tellerine: solsan da sararsan yine gül pembe dehensin / rabbin bana bir nimeti varsa o da sensin"

Türk edebiyatının sessiz izleyicisi Sefa Kaplan, yazdığı şiirleriyle Behçet Necatigil Ödülü'nü kazanmıştı. Öyküler Seni Söyler'le de hayli ses getirecek hakiki öyküler sunuyor okurlarına... Sefa Kaplan, bundan böyle, yalnızca başarılı bir şair değil, başarılı bir öykücü olarak da anılacak...