1313-1375 yılları arasında yaşadı. İtalyan dilinde düzyazının temelini atan yazardır. Yazı dili olarak Latince’nin kullanıldığı on dördüncü yüzyıl İtalya’sında, Boccaccio başyapıtı Decameron’u halk ağzıyla (İtalyanca) yazmış, bu kitabında hem bir çağın günlük yaşama biçiminden gerçekçi gözlemler aktarmış, hem de İtalyan dilinin daha sonraki gelişme aşamalarına kaynak oluşturacak bir düzyazı düzeni oluşturmuştur.
Decameron’un ardından Boccaccio’nun yaratıcılığı bir iniş eğrisi çizer. Yaşamı olduğu gibi kabullenen iç dünyası da kırgınlıkların, sıkıntıların ağır bastığı bir kötümserliğe yönelir. Yaklaşan yaşlılığın eşiğinde kendini Latin klasiklerini incelemeye, filoloji çalışmalarına, ahlaksal dinsel spekülasyonlara verir. Bir yandan da Dante’nin yapıtını değerlendirir. İlahi Komedya’yı yorumladığı (yarım kalmış) Commento alla Commedia’da (1373-74) ise, İtalyan dilinin temel taşı saydığı Dante şiirine sevgisinin son örneğini verir. 21 Aralık 1375’de Certaldo’daki evinde ölür.
Yazarın Oğlak'taki Kitapları